1. ყურძენი იკრიფება და დაღვინების პროცესი იწყება შემოდგომით, 15 ნოემბრიდან 31 მარტის ჩათვლით კი უნდა გამოიხადოს სპირტი.
2. 1 აპრილიდან ხდება სპირტების დაძველების წლების ათვლა მუხის კასრებში. კასრები სასურველია იყოს ლიმუზენიდან ან ტრონსიდან.
3. პროვინცია კონიაკის ტერიტორიაზე აკრძალულია ბრენდის წარმოება, ასევე აკრძალულია სხვადასხვა ნივთიერებების და კერძოდ კარამელის გამოყენება (ფერის მისაცემად).
4. მხოლოდ კონიაკის პროვინციაში მოყვანილი ყურძნისგან, დაწურულ, დაღვინებულ, გამოხდილ და დაძვეებულ, შემდეგ კი ბოთლებში ჩამოსხმულ ღვინის ბრენდს შეიძლება ეწოდოს კონიაკი.
5. მსოფლიოში არავის აქვს უფლება თავის ბოთლს დააწეროს ლათინური ასწოებით სიტყვა კონიაკი და გაიტანოს საერთაშორისო ბაზარზე გასაყიდად.
კონიაკის ბოთლის ეტიკეტზე დატანილი ლათინური სიმბოლოები გვაძლევს ინფორმაციას კონიაკის დაძველების შესახებ.
V.S. – არანაკლებ 2 წ.
V.S.O.P – არანაკლებ 4წ
VVSOP – არანაკლებ 5წ.
X.O. – არანაკლებ 10წ.
გამოსახდელ აპარატს, რომელიც სპილენძის არის ეწოდება – ალამბიკ შარანტე (სიტყვა ლამბიკი მოდის არაბული ენიდან, გადაინაცვლა ბერძნულში, შემდეგ ფრანგუშლი და ნიშნავს ვაზას – ალამბიკს). მიღებულ სპირტებს ასხამენ მუხის კასრებში დასაძველებლად, შემდეგ გადააქვთ უფრო ძველ კასრებში, წლების შემდეგ კი კიდევ უფრო ძველ კასრებში.
კონიაკს არ სვამენ! მას აგემოვნებენ პატარა ყლუპებით. კონიაკის ერთი პორცია ბარში 50 მლ-ს შეადგენს და მიზანშეწონილია, რომ სტუმარმა არ დალიოს ერთი გადაკვრით, არამედ უნდა მიირთვას პატარა ყლუპებით 40 წუთიდან ერთი საათის განმავლობაში.
20 მილიონი ბოთლი წელიწადში!
არ შეგვშლია:
ოცი მილიონი ბოთლი არის „ანგელოზების წილი“ , ეს არის ბრენდის ის რაოდენობა რომელიც ყოველწლიურად კასრებიდან და ბოთლებიდან ქრება, თუმცა, ზუსტად ეს „დანაკარგი“ განაპირობებს მიკროსკოპული სოკოსთვის შესაბამისი საკვები გარემოს შექმნას, რომლის წყალობითაც, ბრენდით სავსე სარდაფები ამ „ანგელოზების წილიდან“ ნაკვები სოკოებით იფარება, რაც ასევე მოქმედებს ამ ღვთაებრივი სითხის გემოზეც და შენახვის პირობებზეც.
